Analiza elementarna jest jedną z podstawowych metod wykorzystywanych do ilościowego oznaczenia zawartości azotu (N), węgla (C), wodoru (H), siarki (S) i tlenu (O) w badanych próbkach polimerów. Jest ona wykorzystywana do identyfikacji składników polimeru, składników dodawanych podczas syntezy polimeru, zanieczyszczeń polimerów czy zawartości śladowych metali. Analizę elementarną można przeprowadzić za pomocą:

• spalania w atmosferze tlenu (spopielania na sucho) ( Rys. 1 podaje skład pierwiastkowy (w \( \% \)) wybranych polimerów [1]);
• spalania bez dostępu tlenu (pirolizy);
• ogrzewanie próbki z czystym metalicznym sodem wykorzystywane głównie do jakościowego oznaczania zawartości halogenków, azotu i siarki;
• spalania w bombie kalorymetrycznej;
• trawienia kwasem (utlenianie za pomocą mocnych kwasów mineralnych, czyli kwasu azotowego(V) ( \( {H}{N}{O}{_3} \)), siarkowego(VI) ( \( {H}{_2}{S}{O}{_4} \)) lub chlorowego(VII) ( \( {H}{C}{l}{O}{_4} \)) w temperaturze wrzenia kwasów (120-330°C));
• przy wykorzystaniu metod spektroskopowych, takich jak: dyspersja energii promieniowania rentgenowskiego – EDX lub EDS, indukcyjnie sprzężona plazmowa spektroskopia emisyjna – ICP-OES i spektrometria mas sprzężona z plazmą wzbudzaną indukcyjnie – ICP-MS.